MOJA KSIĄŻKA „PYSZNOŚCI Z ROŚLIN”

Kiedy cofam się pamięcią to mam wiele wspomnień. Moje pierwsze kroki, jako wegetarianin w wieku 15 lat. Niepewność, strach, jak inni to odbiorą i czy zaakceptują. To było 26 lat temu. Dość dawno. Świat wyglądał inaczej. Inaczej był postrzegany wegetarianizm o weganizmie nie wspomnę.

Miałem to szczęście, że moja mama nie robiła mi trudności. Z czasem zaczęła mnie wdrażać w kuchenne życie. Pierwsze pierogi z soczewicą, makarony, jak gotować kasze, zawijać gołąbki. Było bardzo trudno, bo nie lubiłem gotować. Standardowe ziemniaki i surówkę robiła mama. Reszta należała do mnie. Pamiętam moje pierwsze zakupy na targu w Konstancinie. Kasze, ziarna, orzechy. Później przyszedł czas na pierwsze gotowce kupowane w sklepie. Jedynym w Warszawie przy dawnym kinie Relax.

Wielkim szczęściem była fakt, że nie tylko ja byłem wegetarianinem. W szkole średniej była nas czwórka. To dzięki Edycie, Beacie i Pawłowi udało mi się też przetrwać. Wymienialiśmy się kanapkami i przepisami. Jednak nie tylko obiadami i śniadaniami człowiek żyje. Trzeba też zakosztować słodkości. Nie było trudno, kiedy używało się jajek, mleka czy masła. Przecież to typowe składy 99% wszystkich deserów. Problemy przyszły z czasem.

Kiedy po 3 latach wegetarianizmu, zradykalizowałem się. Weganizm był czymś oczywistym. Tylko jak poradzić sobie bez mleka, jajek, sera, jogurtu? Początki były koszmarne i tu również pojawiła się pomoc i wsparcie przyjaciół i rodziny.

Przyszedł czas na pierwsze eksperymenty. Wiele ciast lądowało w koszu. Nawet pleśń ich nie chciała. Nie poddawałem się. Przypominam, że wtedy nie było szeroko dostępnego internetu. O blogach nie wspomnę. Czym zastąpić jajka, co zamiast masła, jak bez mleka. Zaczynałem od prostych kisieli. Budyniów z kaszy gryczanej i jaglanej. Pierwszych roślinnych mlek.

Później pojawiały się ciastka, czekoladki, babeczki i ciasta. Z czasem pojawiły się tarty, torty i inne bardziej wydumane wytwory.

Dziś mam za sobą długie lata doświadczeń. Bloga od prawie 3 lat. Wielu czytelników i uczestników warsztatów. W głowie pojawiała się myśl o napisaniu książki. Tłumaczyłem sobie, że to nie dla mnie. Byłem dopingowany a wręcz zmuszany by jednak to zrobić

Przyszedł czas, kiedy zaczynałem realizację swoich marzeń. Nawiązałem współpracę z wydawnictwem ZNAK. Trafiłem na wspaniałą redaktor Kamilę Piechotę. Nie raz musiała znosić moje humory czy uwagi. Przetrwaliśmy to i doprowadziliśmy do końca. W między czasie pojawiało się wiele problemów. Tych technicznych jak i w moim życiu prywatnym. Gdyby nie wsparcie bliskich i przyjaciół nic by nie wyszło. Pisząc ten post spełniłem swoje największe marzenie. Oddaję w Wasze ręce moją pierwszą książkę. Pełną słodkości. Znajdziecie w niej 100 nowych przepisów. Niektóre są ulepszone z bloga.

Mam nadzieję, że przeżyjecie swoją wielką i słodką przygodę. Kartka po kartce będziecie ją pochłaniać. Tego Wam serdecznie życzę. Stańcie się cukiernikami we własnej kuchni. Zachwycajcie swoich domowników, przyjaciół i znajomych. Pamiętajcie też o sobie. Jesteście najważniejsi.

I tu zaczną się podziękowania. Dla tych, którzy mnie wspierali i wspierają. Bez których ta książka nie powstałaby. Kolejność przypadkowa i każdy miał swój wielki wkład w powstanie tego dzieła.

Dziękuję przede wszystkim Wam. Czytelnikom bloga. To od Was każdego dnia dostaję dziesiątki maili i komentarzy. Wasza energia działa cuda. Dziękuję wszystkim uczestnikom moich warsztatów. Było mi niezmiernie miło gościć Was w Krakowie u Piotra, Katowicach wraz z Kasią, w Totomato z Jakubem, Bogusią, Jolą, Pawłem i innymi, Szkole Kulinarnej Cook Story by Samsung, Paulinie i Krzysztofowi w Łodzi, w Tarasce z Pauliną, Maćkiem i wieloma innymi wspaniałymi osobami i u mnie w domu. Dziękuję za wszystkie pokazy kulinarne. Stowarzyszeniu Empatia (Kasi, Michałowi, Adamowi, Magdzie, Alicji, Iwonie, Jance), Otwarte Drzwi i Kuchni Czerwony Rower (dzięki Kuba), szkole podstawowej na warszawskim Ursynowie (podziękowania dla Pani Dyrektor i dla kochanej Doroty), Słodkiemu Życiu Bez Cukru (ukłony dla Basi i innych ze stowarzyszenia). Dziękuję moim znajomym i przyjaciołom z Polskiego Stowarzyszenia Wegańskiego – Asi, Jarkowi, Małgosi, Ilonie, Justynce, Piotrowi, Donacie, Monice, Asi Z., Januszowi, Sylwii, Marcinowi.

Dziękuję moim patronom książki. Redakcji Slowly Veggie i Vege, Stowarzyszeniu Empatia, Otwarte Klatki, Viva. Purella Food (podziękowania Arturowi i Michałowi) oraz Gospodarstwu Ludwika Majlerta (serdeczne dzięki dla Joli, Pana Ludwika i Asi).

Dziękuję wszystkim z wydawnictwa ZNAK. Kamili, Kasi, Pani Oli i innym. Pawłowi Panczakiewiczowi za piękną grafikę książki. Drukarni Colonel z Krakowa.

Przyjaciołom i znajomym z Wegeobiadów Czwartkowych – Marcie, Ewelinie, Sebastianowi, Darkom, Markowi, Adze, Kai i Michałowi, Magdzie, Ani, Piotrowi, Asi, Rafałowi, Oskarowi, Eli Beli i innym.

Mojej całej rodzinie. Wszystkim z pracy. Pani Teresce i Piotrowi. Monice K, Mateuszowi, Martynie, Adze B. Wspaniałym sąsiadom Kasi, Michałowi, Maćkowi, Marcie, Basi, Arkowi i Ewelinie. Znajomym z Konstancina (wiecie, którym), Gosi A., Gabi, Tosi i Radkowi, Magdzie i Pawłowi, Margarecie, Bożence, Uli Z., Ewie Dz., Reni, Beacie Ł., Tati i Łukaszowi, Rachel, Eli J., Moni D., Pawłowi i Ani B., Smakowej Adze, Kamili, Kasi i wielu wielu innym, którzy w mniejszym lub większym stopniu mnie wspierali.

Wydrukuj jako PDF